خستگی، بو وَ التماس

مرا به سیاق همان شصت‌سال پیش
به سیاق همان از رواج‌افتادگان از مُد بیانداز وُ برگرد 
درخششم را بگذار به حساب رفیقِ بد
وقتی هوس وول می‌خورد توی ژست‌های عورت‌نما
دیگر لازم نیست تو را در خواب‌هایم ببینم.

من نه قابلِ محاکمه‌ام 
نه سزاوارِ گذشت
عشقی داشتم به سیاق مألوف در شصت‌سال پیش 
که سوراخی باز شده بود در سطح زندگی
و در یک دم بسته شد. 
آنی وُ بس تحسین وُ پس ترخیص وُ پس ترحیم وُ های‌هایِ کُندِ شصت‌سالگان دُورِ یک سوراخ نمناک:
آری! این‌ها قدیمی‌ست و کهنگی      تخیل را رفوزه می‌کند.

کودک جالبی بودم از شصت‌سال پیش 
پس پیر نخواهم شد تا شصت‌سال بعد 
نویدی دروغین است این:
نویدی از برای بقا
و اندکی خشنودی از سرِ خستگی، بو وَ التماس 
که هر سه به یک میزان جاودانه‌اند.

«تیرماه ۱۳۹۶ - تهران»