شعر تازه

شعر تازه

پنجشنبه هشتم تیر ۱۳۹۶

مرا میان همین گودی‌ها
گودی‌هایی که محصولِ مشترکِ عبرت‌اند      بیارامم.

شمایل من
گواه چیزی نیست
دیریست به شمایل‌های خودم هم تمایل ندارم
تمایل من دستی‌ست که بر شانه‌ام می‌زند
دستی از ساعد بریده
دستی مساعد
که تا گورِ مشترک
مدام متمایلم می‌کند.

مرا ببخش اگر شعرهایم را
جمع‌بندی نمی‌کنم
من مغضوبِ تجمعِ استعاره‌ها هستم
و دیریست مخاطبم را «شما» خطاب نمی‌کنم.

عمر من گواه چیزی نیست
الّا شهادت به مردگان بی‌کفن و دفن
به رفیقان و رفیقه‌هایی که
در اقصی نقاط تنم
دارند به من نگاه می‌کنند:
منکران بلوغ زودرس مرگ.

این سطرها
گواه شعریت شعرهای من نیست
مرا میان همین نا-گواهی‌ها
میان همین ناگواری‌ها      بغلتانم      بخندانم.

«تیرماه ۱۳۹۶ - تهران»